Hoe werkt een bestuurder aan zijn of haar ontwikkeling en in welke mate is dat zichtbaar in het bestuurlijk handelen? Deze vragen staan centraal in het bestuurlijk accreditatietraject. In dit interview blikt Barbara Schram, directeur-bestuurder van de Nicolaasschool in Schalkhaar terug. Hoe heeft zij als eenpitter het traject ervaren? En wat heeft het haar opgeleverd?  

“Ik kijk heel positief terug op het accreditatietraject. Het kostte meer tijd dan ik had ingeschat maar ik heb er veel aan gehad”, zo trapt Schram af. “Ik had ook echt behoefte aan een externe blik op mijn bestuurlijk handelen. Tijdens het traject realiseerde ik me ook dat de rol van bestuurder best een eenzame positie is. Zeker als eenpitter krijg je weinig feedback op je werk dus die spiegel moet je zelf organiseren.”  

“De bestuurders om je heen zien maar een klein stukje, en de collega’s binnen de school hebben niet altijd zicht op het bestuurlijke gedeelte van mijn werk. Het ruim drie uur durende gesprek met de auditoren en het aanvullend verslag waren heel waardevol voor mij. Het dwingt je heel erg om stil te staan, de reflectie te doen en in de spiegel te kijken.”

180 graden gedraaid

“Uiteindelijk heb ik ook totaal iets anders in mijn ontwikkelplan opgenomen dan ik aanvankelijk bedacht had. Het is makkelijk om te kijken naar de inhoud van het werk, maar het ging veel meer over mijn persoonlijke ontwikkeling. Hoe pak ik mijn rol in het bestuurlijke systeem? Hoe ga ik om met anderen? En hoe bereik ik mijn doelen ook wanneer de samenwerking moeizaam verloopt? Om eerlijk te zijn was het best confronterend, maar daarom doe je dit ook. Zonder díe vragen was ik niet dit pad ingeslagen.”

Systemisch kijken

“Of ik een betere bestuurder ben geworden? Eigenlijk wel. Wat ik terugkrijg van collega’s is dat ik mijn rol beter pak in het bestuurlijke veld. Ik kijk nu veel meer vanuit een systemische blik, ook daar waar het schuurt. Het is makkelijk om je terug te trekken als het in de externe samenwerking stroef verloopt. Zeker als je denkt: zolang ik het maar voor mijn eigen mensen goed heb geregeld. Maar ik heb een bestuurlijke verantwoordelijkheid dus waar het schuurt staat mij iets te doen. Daar ben ik me nu erg bewust van. Dit klinkt logisch maar het heeft mij erg geholpen.”

Serieus genomen worden

“Laten we zorgen dat we de zaken met elkaar op orde hebben. Accreditatie is een manier om te laten zien dat je serieus met jezelf aan de slag bent. Dit maakt het ook makkelijker om de politiek te laten zien: dit is wat we doen en daar controleren we ook op. We werken tenslotte met publiek geld, verantwoording hoort hierbij.”

Schoolleidersregister en accreditatie

“Als directeur-bestuurder ben ik ook aangesloten bij het schoolleidersregister. Veel opleidingen zijn zinnig, interessant en leuk om te doen. Accreditatie is wel echt een ander traject, en hier dus een mooie aanvulling op. Dit gaat veel meer over wie ben ik? Waar sta ik? En welke ontwikkeling is er nodig, ook voor de professionals die om mij heen staan? Tijdens het traject word je hierover bevraagd door auditoren die van de hoed en de rand weten. Dit heeft mij veel inzicht gegeven.”

“Ik ben heel blij met mijn Raad van Toezicht maar ik denk dat het als eenpitter lastig is om met je RvT de spiegel, reflectie en diepgang te bereiken zoals in het accreditatietraject”, zo besluit Schram.