Goed nieuws vorige week van het kabinet. In de eerste plaats voor de ruim zeshonderd kinderen en hun gezinnen die dankzij het kinderpardon alsnog in Nederland mogen blijven. Een grote opluchting ook voor alle basisscholen van deze kinderen, die Maher, Ronia, Nour of Zilan al lang in hun hart hadden gesloten.

En er was meer goed nieuws. Dankzij een forse investering in de Integratie en Naturalisatie Dienst (IND), gaan asielprocedures in de toekomst sneller en zal een pardon niet meer nodig zijn. Althans, dat is de bedoeling. Hopelijk komt daarmee ook een einde aan het rondpompen van kinderen door het land. En –als we dan toch bezig zijn- aan de gebrekkige communicatie vanuit het COA over haar plaatsingsbeleid. Aan dure ad-hoc oplossingen (zoals het onverstandige idee om attractiepark Duinrell tijdelijk als opvang- en onderwijslocatie in te richten: zodra je eindelijk je personeel en materialen op orde hebt, gaat het pretpark weer open en moeten de kinderen weer weg!). Laat dan ook meteen een einde komen aan gemeenten die niet willen betalen voor extra lokalen of leerlingenvervoer. Aan nieuwkomersscholen die maar niet van start kunnen, omdat er te weinig leerlingen zijn. Aan reguliere basisscholen die plotseling worden geconfronteerd met “nareizigers” die de taal niet spreken. Aan medezeggenschapsraden die in opstand komen tegen de komst van nieuwkomers op school. Zo kan ik nog wel even doorgaan.

Nieuwkomerskinderen zijn - meer dan wie ook - gebaat bij rust en stabiliteit in plaats van hap-snap-beleid.

We hebben nog een lange weg te gaan om te zorgen dat kinderen, die hier waarschijnlijk de rest van hun leven blijven, een eerlijke kans krijgen. Onze helpdesk en onze collega’s van LOWAN krijgen dagelijks hulpvragen van scholen en schoolbesturen die met de beste bedoelingen bezig zijn om voorzieningen in te richten voor deze kwetsbare doelgroep, maar hierin op allerlei manieren worden gehinderd. Ik ben ontroerd door die initiatieven, maar ben ook bezorgd. Want deze collega’s weten niet altijd waar ze zich in storten en trekken vaak aan het kortste eind als het om de centen gaat. Zij financieren nieuwkomersonderwijs, maar uiteindelijk gaan alle andere kinderen binnen hun scholen daar de rekening voor betalen. Logisch dat zij zich een volgende keer wel even goed achter de oren krabben voor ze eraan beginnen. Terwijl we het draagvlak van onze bestuurders juist keihard nodig hebben.

Nieuwkomerskinderen zijn - meer dan wie ook - gebaat bij rust en stabiliteit in plaats van hap-snap-beleid. We kunnen niet anders, maar we zijn momenteel op teveel plekken tegelijk het wiel aan het uitvinden, en afbreken.

Laten we niet naïef zijn en denken dat met snellere asielprocedures nu alles vanzelf goed komt. Ik roep het IND, COA, VNG en de betrokken ministeries op om het welzijn van kinderen centraal te stellen, iets wat ook diverse Kamerfracties, de Kinderombudsman en stichting Het Vergeten Kind bepleiten. Maak werk van de kansen die de nieuwe situatie biedt. Breng nieuwkomersgezinnen met jonge kinderen onder op bestaande opvanglocaties met bestaande scholen met nieuwkomersexpertise. Locaties waar ze zo lang kunnen blijven als nodig is. Education first!

Breng nieuwkomersgezinnen met jonge kinderen onder op bestaande opvanglocaties met bestaande scholen.